Dziczyzna jest produktem niszowym o ograniczonej podaży, warunkowanej odgórnymi limitami pozyskania zwierząt łownych zgodnie z zasadami zrównoważonego użytkowania ich populacji. Porównanie do złota jest trafne z uwagi na małą dostępność i względnie dużą wartość tego rodzaju mięsa. „Kruszec” wymaga ponadto umiejętnej obróbki. Udział dziczyzny w produkcji żywności jest jednak znikomy, a wielkość jej skupu i przetwórstwa w Polsce systematycznie spada. W porównaniu do popularnych rodzajów mięs jest ona droższa, ale jej średnie ceny są zbliżone do cen dobrej jakości polskiej wołowiny.
Szacujemy, że około 70% polskiej dziczyzny trafia na eksport, co zostało w dużej mierze ugruntowane historycznymi rozwiązaniami prawnymi w zakresie obrotu tym rodzajem mięsa. Trafia ono z Polski głównie na rynki unijne – do Niemiec, krajów Beneluksu oraz Szwajcarii. Duży potencjał i coraz większą sprzedaż odnotowujemy jednak także na krajowym podwórku. Nasi odbiorcy z segmentu HoReCa są wprawdzie wciąż zainteresowani głównie tańszym asortymentem, ale powoli sięgają również po cenniejsze elementy, które zawsze były domeną zachodnich odbiorców.
Tomasz Tarnawski
prezes zarządu
Las-Kalisz sp. z o.o.